De kunst van het stilleven is bij uitstek de kunst van het introverte, het bescheidene en het intimistische.

Ze vertrekt vanuit de waarneming van het ‘gewone’, het vertrouwde alledaagse. In het aandachtig observeren van schijnbaar banale objecten komen de dingen tot stilstand. Daardoor is de kunst van het stilleven een kunst van beschouwing.

De weergave van deze objecten leidt naar een figuratieve, realistische representatie. Ze wordt gekenmerkt door een atmosfeer van traagheid en stilte. Ze toont ons de verstilling.

 

Niets in de weergave mag afleiden. Ze ontstaat door een volgehouden aandacht.

Ingehouden technische beheersing is noodzakelijk om fragiliteit en nuance weer te geven. De kunstenaar dient het beeld en bijgevolg stelt hij zich gereserveerd op. Zelfs een onderkoelde emotionaliteit mag de representatie niet vertroebelen. Zo wint het beeld aan scherpte.

 

Elke toeschouwer die met empathie naar het beeld kijkt geraakt verbonden met zowel de afbeelding, als met het afgebeelde. Hij kijkt naar het schone van de kleine dingen. In de herkenning ontstaat een gevoel van verbondenheid.