Vanuit een vogelperspectief kijken we aan tegen een betonnen verticale wand. We zien verschillende sculpturale elementen die, als in een filmische sequens, een theatrale scène tonen. Een liggend naakt op een zgn. ‘daybed’, een rijkelijk geplooid laken en een paar elegante muiltjes vormen de elementen van de compositie. Meer ‘verhaal’ valt er niet te zien, elke vorm van symboliek is afwezig, laat staan een sociale boodschap of politiek statement. Wat hier te zien valt staat er voor zichzelf. Het is de realistische uitdrukking van een op waarneming gebaseerde werkelijkheid. Ondanks de schaarste aan referenties lezen we toch een hoge mate van rijke Westerse cultuur af. De nauwgezette reproductie van Mies Van der Rohe ‘Barcelona Daybed’, de fysionomie van het model van middelbare leeftijd met het verzorgde kapsel, de paarlen oorbellen en ketting, de rijkelijke drapage en de elegante Franse muiltjes situeren het hele gebeuren in een rijke burgerlijke omgeving. Het is trouwens daar dat we het ontstaan van het motief (liggend naakt) moeten situeren nl. De rijke burgerlijke middens van de Italiaanse renaissance.

Elke poging ten spijt om het motief op zijn minst een symbolische betekenis van ijdelheid en vergankelijkheid te geven; of meer recentelijk elke poging ten spijt om de weergave van het vrouwelijke naakt in eerste instantie te lezen als de uitdrukking van mannelijke dominantie t.a.v. de geseksualiseerde vrouw is het toch in eerste instantie de ruimtelijke compositie, de weergave van sculpturale vorm, de expressieve kracht van materiaal, tekstuur en kleur die het eigenlijke onderwerp van het kunstwerk uitmaken. Zonder twijfel is er een erotische component in de weergave van het menselijk lichaam, het exces van de plooienval of de haast fetisjistische koestering van de vrouwenschoen, maar laat dat nu net één van de belangrijkste menselijke drijfveren zijn die ons voelen en handelen sturen. Op de achtergrond spelen zij uiteraard een rol bij wat we ondernemen. Dat aspect op de voorgrond brengen getuigt m.i. van een gebrek aan inzicht in de artistieke praktijk.

Levensgroot en levensecht, zijn de houten sculpturen het resultaat van nauwgezette observatie. Niet de fantasie of de verbeelding worden hier uitgedrukt, maar de transformatie van de werkelijkheid in een medium dat niet de hare is. Leder, huid, paarlemoer en stof worden één voor één vertaald naar een medium dat op geen enkele wijze verwant is. Dikke eikenhouten planken worden samen gelijmd om de volumes te omsluiten waaruit de sculpturen worden gesneden. Met een obsessieve nauwkeurigheid verwijdert de kunstenaar elk spoor van fysieke aanwezigheid. Uiteindelijk worden de elementen zwart gebeitst, waarbij de sculpturen zich a.h.w. ‘in zich keren’. Een dunne waslaag beschermt de beelden tenslotte tegen stof en aanraking.

De scène is, dankzij de sculpturale omzetting, tot stilstand gekomen. Net zoals de beeldhouwer de tijd heeft genomen om de aspecten van de werkelijkheid te observeren, te analyseren en te vertalen, kan vanaf nu elke toeschouwer de sculptuur uitgebreid en herhaaldelijk contempleren. Daarin verschilt het mimische object van het ge-mimeerde: de representatie biedt toegang tot een werkelijkheid die anders ontsnapt.