Nadat een brand werken en archief had verwoest was het tijd voor een fysieke en mentale schoonmaak. Ik schonk de overblijvende sculpturen aan het Rijksmuseum Twenthe, en ik trok mij terug uit het commerciële artistieke circuit.

Het duurde even vooraleer ik een voldoende vredevolle gemoedsgesteldheid had, die ik nodig heb om te kunnen werken. Een deel van mijn persoonlijke geschiedenis was weggevaagd, en het traag evoluerende proces dat de artistieke ontwikkeling illustreert was niet langer zichtbaar. Het voelde alsof ik moest bouwen zonder stabiele fundering.

Maar eens temeer kwam mijn liefde voor de kunstgeschiedenis en de filosofie mij ter hulp. Ik hervond een fascinatie voor verschillende klassieke thema’s en motieven, die in de loop van onze geschiedenis zo mooi en zinnelijk uitgedrukt waren in de beeldende kunst. Ik was ervan overtuigd dat ik kon vertrouwen op mijn vermogen tot een realistische weergave van het menselijke lichaam, en op mijn beheersing van de houtsnijtechniek om delicate thema’s en motieven zoals de Pietà of het Liggend Naakt te behandelen.

Ik ben mij zeer bewust van de verschuivende betekenis in de uitdrukking van pijn in onze seculiere context. Toch wilde ik het thema tonen in onze tijd. Kledij, juwelen en meubilering volstaan om een context te creëren die suggereert dat de scène zich vandaag afspeelt. Het blijkt dan ook dat het thema universeel en tijdloos is.

Liggend naakt is een motief dat ik altijd associëerde met laat-renaissance, manierisme en barok. Ik hanteerde verschillende technieken uit de hedendaagse ‘installatiekunst’ door een filmische scène te projecteren op een verticale betonnen wand. Het resultaat is een wandsculptuur met een brede theatrale geste.